"Είμαι ξοφλημένος", σκέφτεται ο Μπάνι Μανρό σε μια στιγμή αναπάντεχης διαύγειας σαν αυτές που χαρακτηρίζουν τους ετοιμοθάνατους. Νιώθει ότι σε κάποιο σημείο της ιστορίας έκανε ένα τραγικό λάθος, αλλά αυτή η συνειδητοποίηση δεν διαρκεί παρά μια φευγαλέα, φριχτή στιγμή κι αμέσως μετά περνάει - αφήνοντάς τον σ' ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο Γκρένβιλ, με τα εσώρουχα και μόνη παρέα τον εαυτό του και τις ορέξεις του. Κλείνει τα μάτια και σκέφτεται ένα αιδοίο στην τύχη κι αμέσως μετά κάθεται στην άκρη του κρεβατιού και, σαν σε αργή κίνηση, γέρνει πίσω στο υφασμάτινο κεφαλάρι...
Απλά μοναδικό...όπως η φωνή του στο ηχητικό βιβλίο που συνοδεύει αυτό το μυθιστόρημα.
"I am damned", thinks Bunny Munro in a sudden moment of self - awareness reserved for those who are soon to die. He feels that somewhere down the line he has made a grave mistake, but this realisation passes in a dreadful heartbeat, and is gone - leaving him in a room at tha Grenville Hotel, in his underwear, with nothing but himself and his apetites. He closes his eyes and pictures a random vagina, then sits on the edge of the hotel bed and, in slow motion, leans back against the quilted headboard..
Just unique...like his voice in the audiobook that accompanies this novel.
Απλά μοναδικό...όπως η φωνή του στο ηχητικό βιβλίο που συνοδεύει αυτό το μυθιστόρημα.
"I am damned", thinks Bunny Munro in a sudden moment of self - awareness reserved for those who are soon to die. He feels that somewhere down the line he has made a grave mistake, but this realisation passes in a dreadful heartbeat, and is gone - leaving him in a room at tha Grenville Hotel, in his underwear, with nothing but himself and his apetites. He closes his eyes and pictures a random vagina, then sits on the edge of the hotel bed and, in slow motion, leans back against the quilted headboard..
Just unique...like his voice in the audiobook that accompanies this novel.
xo
I
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου